vrijdag 23 september 2011

21/09/2011: Knight Inlet

Vandaag weer op tijd op. Om half negen vertrekken we richting Vancouver Islands Airport.

Inchecken en dan krijgen we een briefing over het verdere verloop van de dag. Al snel wordt ons duidelijk dat we zelf niets in de pap hebben te brokken en dat ons een strak tijdschema wordt opgelegd onder het motto ‘alles ondergaan en genieten’.

Wanneer we in het watervliegtuigje stappen begint het te regenen en het stopt pas wanneer we weer uitstappen… morgen! Meer dan vierentwintig uur regen (en met momenten stromende regen) aan één stuk.

We zijn een groep van 16 en worden met 2 vliegtuigen over gevlogen.

Na een rustige vlucht (we hadden ‘erger’ verwacht) worden we aan de Lodge opgewacht door de ‘staff’. Opnieuw een korte uitleg en dan 10 minuten tijd om even naar de kamer te gaan kijken.

Gelukkig hebben ze hier regenpakken in alle maten en soorten en we hijsen ons in een waterdichte overall die tevens dienst doet als reddingsvest. Een geluk dat ze rood en oranje zijn en niet wit, anders konden we optreden in de reclamespots voor Michelin :)

Nadat we verdeeld zijn in groepjes, er hangt een schema op waar we telkens kunnen zien bij welk groepje we horen en wat we op welk tijdstip zullen doen, stappen we om 10:45 een bootje op en zijn we weg voor een rustige tocht door de Inlet (fjord). We blijven steeds kort bij de wal varen in de hoop enkele zwarte beren te zien. Het enige wat we te zien krijgen is een korte glimp van een zeeotter en enkele Bald Eagles (zeearend). Een geluk dat we een zeil boven ons hoofd hebben want de regen valt met bakken uit de hemel.

Tegen 12:00 uur zijn we terug aan de Lodge waar een warme maaltijd (soep en fish and chips met salade) op ons wacht.

Om 12:45 terug in ons Michelinpak gehesen en weer weg met de boot. Nu zijn we met z’n zessen in een speedboot (2 motoren van elk 150 PK, dus dat gaat vooruit). Door de omvang van één van de passagiers mag ik op het achterdek plaatsnemen, Annette zit droog onder een afdak. We varen van de ene bezienswaardigheid naar de andere – de boot wordt daar stilgelegd en we krijgen ook telkens uitleg over wat daar te zien is. We dachten dat we de watervallen moe zouden zijn maar hier zien we er 2 die écht de moeite waard zijn. De tocht duurt alles bijeen zo’n 2 uur waarvan ik het laatste half uur liever had overgeslagen; tegen de wind in met stromende regen. Ik heb de kap maar helemaal over het hoofd getrokken en heb niets gezien van het traject.

15:00 uur: volgende etappe. We worden met een langzame boot naar de overkant gevaren waar we omstappen in een oud busje. We zijn nu met een grotere groep en 2 gidsen en later zal blijken waarom. Doel van de rit blijkt een uitkijkplatform langs een vistrap te zijn (vergelijk het platform met een grote hoogstoel die de jagers bij ons gebruiken maar dan rondom open.) Wij belanden op de eerste van 2 platforms en dat blijkt een hoofdlot uit de loterij te zijn. Nog geen 5 minuten nadat we er zijn, komt een grizzly vanuit het hoger gelegen deel van de rivier naar de vistrap en begint er op de rijkelijk aanwezige zalm te ‘jagen’. In feite hoeft hij zich nauwelijks te bewegen want de zalmen zwemmen zich recht in zijn klauwen. Enkele minuten laten duiken beer nummer 2 en 3 op. Wanneer nog wat later nummer 4 verschijnt spurten twee van de 3 anderen weg. Eén keert op zijn stappen terug maar de andere zullen we pas heel wat later terugzien. Blijkt dat nummer vier een volwassen mannetje is en eigenlijk geen jongere dieren in zijn nabijheid duldt. De gids is dan ook verwonderd dat één van de 2 jongere dieren mag blijven.

Om een hééél lang verhaal toch wat korter te maken. TWEE uur hebben we ademloos staan kijken naar het schouwspel. De jonge beer die eerder is weggelopen heeft een hele omweg gemaakt en is langs de andere kant terug gekomen. De groep die op het tweede platform stond heeft alles van op zo’n 2 à 300 meter afstand moeten bekijken terwijl wij er met onze neus opstonden.

We hebben niet geteld hoeveel zalmen het loodje hebben gelegd, maar elke beer moet er zo’n 15 tot 20 verorberd hebben. In deze tijd van het jaar doen de grizzly’s niets anders dan eten, drinken en slapen (wat een leven ;) ).

Om half zes vatten we de terugtocht aan en kunnen we ons snel een warme douche nemen. Snel, want om half zeven zitten we al weer in de lounge voor een ‘appetizer’, waarna om zeven uur de knieën onder tafel worden geschoven voor een heerlijk diner. Vanuit de lounge zien we trouwens nog een zwarte beer met 2 jongen, maar de camera ligt op de kamer…

Afgaande op de toeristen die we tot nu toe hebben gezien, dachten we tussen de Duitsers, Nederlanders en Japanners te zitten. Blijken het echter allemaal Britten en 1 Australisch koppel te zijn! Van een gids vernemen we dat af en toe eens Belgen komen maar dat de Britten het sterkst vertegenwoordigd zijn. Japanners komen hier zelden.

Acht uur: kort bezoek aan de ‘giftshop’ en om half negen krijgen we een voordracht en diashow over Antarctica (één van de gidsen is daar een tijd geweest en laat ons mee genieten van zijn foto’s).

Tegen half tien kruipen we stikkapot maar voldaan in bed want morgen loopt de wekker om zes uur weer af.

Op foto klikken voor groot formaat:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten