maandag 12 september 2011

11/09/2011: Kananaskis Country

‘K zag twee beren …

Ze waren wel geen broodjes aan het smeren, maar toch. Straks meer hierover.

Nadat ik toch weer tot middernacht bezig ben geweest met de foto’s van gisteren, hebben we wel een prima nacht achter ons. Voor het eerst sinds we in Canada zijn ben ik eens niet midden in de nacht wakker geworden.

Na een uitstekend ontbijt (o.a. vers gerookte zalm in een omelet en zelfgebakken brood en croissants) vertrekken we, na een tip van Anneke, naar het Kananaskis Country met daarin het gelijknamige Provincial Park en het Peter Loughheed Provincial Park. Na een kort begin over asfalt gaat het al snel verder over een kiezelweg. Nooit zo lang (+- 60 km) zo veel stof gevreten als vandaag!

Ongeveer halfweg stoppen we bij de Mount Engadin Lodge. Mannekes wat een rust heerst hier. Er is plaats voor 19 personen (overnachten) maar je kunt hier ook terecht voor een tas thee of koffie. We zijn hier zo goed als alleen en wanneer we uitstappen krijgen we onmiddellijk ons eerste stuk groot wild voorgeschoteld: een Moose! Het beest komt uit een modderpoel gekropen, loopt de parkeerplaats op, kijkt ons eens ongeïnteresseerd aan en wandelt op zijn dooie gemak verder.

Na een lekkere thee te hebben gedronken en wat met de uitbater te hebben gekeuveld, rijden we verder richting Upper Kananaskis Lake. Onderweg loopt weer een coyote langs de bosrand en nu ben ik helder genoeg om de camera te grijpen. We stoppen nog op een parking met de bedoeling een wandeling naar een meer te maken, maar een lokale inwoonster raadt ons dit af omdat de tocht naar het meer zo’n 2 uur (enkele reis) duurt. We willen vandaag immers een autotocht van zo’n 160 km maken.

Dan maar gestopt aan een informatiecentrum (soort VVV in het Park) en ons daar wat uitleg laten geven door een ranger. Zij vindt het al straf dat we een coyote hebben gezien – die Moose was blijkbaar minder abnormaal in de buurt van de lodge – en denkt dat de kans op het zien van een beer uiterst klein is overdag (ze moest eens weten).

Op weg naar het Lower Lake missen we ergens een afslag en komen we op Hwy 40, richting de hoogste bergpas van Canada, de Highwoodpass (2206 m). Zien we daar opeens een motard en iemand met een buggy (geen kinderwagen :-) ) langs de weg staan wijzen. In een flits zie ik dan aan de andere kant van de weg, tussen lage bomen en struiken een beer scharrelen! Op de rem, aan de kant, camera van Annette’s schoot grissen naar die 2 anderen lopen en schieten maar. Blijkt de Grizzly berin niet alleen te zijn maar heeft ze een 1-jarig jong bij zich. Annette is zo onder de indruk dat ze vergeten heeft de videocamera te nemen! Beide Grizzly's trekken zich terug in het bos en wanneer we willen vertrekken komen ze er iets verderop weer uit. Annette terug uitgestapt, nu met videocamera, en filmen maar. Opeens steken de dieren de highway over. Een beeld dat we nooit meer zullen vergeten. ‘Is dat kicken zeg!’. Hier heb ik jammer genoeg geen foto’s van omdat ik nog in de auto zit. En maar goed dat ik daar zit want er komt een ranger aan die Annette vriendelijk maar dringend verzoekt om terug in te stappen. We staan gelukkig wel op ruime afstand en ik betwijfel of de beren ons gezien hebben. De foto’s blijken, net als bij de coyote, iets wazig te zijn maar dat komt omdat ik sterk moest inzoomen (en die beesten blijven natuurlijk niet zo staan poseren als de grondeekhoorns) en dan is de minste beweging nefast.

Natuurlijk kan onze dag niet meer stuk en we zoeken zelfs niet meer naar de Lakes. We rijden door naar de pas en dalen die langs de andere kant weer af. Daar lopen trouwens nog enkele bighorn sheep (vrouwtjes met jongen) op de Hwy te ‘grazen’. Ik weet iet wat ze op het asfalt vinden maar het blijkt hun zodanig goed te smaken dat ze voor geen centimeter uit te weg gaan. De enige manier om verder te rijden is tussen hen door manoeuvreren. Nadat we een eind zijn afgedaald stoppen we langs een ‘creek’ om te picknicken. Op de terugweg laveren we weer tussen die bighorns door (het moet wel héél lekker zijn want we zijn ondertussen 3 kwartier verder).

We stoppen nog even aan de Boundary Ranch voor een tas koffie en wat informatie over een tocht die je per paard kunt maken (morgen?) en daarna rijden we terug naar Canmore waar we een lekkere pizza eten.

En weer zijn we er in geslaagd (veel) meer kilometers te rijden dan gepland: 260 ipv 160.

Ondertussen is het weer omgeslagen: tussen 17 en 18:30 uur is de lucht dichtgetrokken, is er een bijna stormachtige wind opgestoken en is de temperatuur teruggelopen van 24° naar 14°! Benieuwd wat het morgen wordt.

Vanaf vandaag geen links meer in de tekst; google zelf maar, jullie hebben waarschijnlijk meer tijd dan ik heb ;-)

Op foto klikken voor groot formaat:

1 opmerking:

  1. Wauw, echt mooi die beren! Jullie hebben er niet zo lang op hoeven te wachten als wij (en hebben er ook al 1 meer gezien ;) zullen er vast nog meer worden). Super hè, om ze zo in het wild te zien.
    Jacky, heb je die Moose veel moeten betalen om te poseren ;)? Jááren geleden in Noorwegen hebben wij er ook 2 gezien, moeder met kind, en die vroegen gelukkig niet zo veel, haha.
    Dat van die km's komt zó bekend voor, net zoals het "stof vreten" want dat hebben wij ook herhaaldelijk gedaan.
    Ik ben wel blij dat jij nu ook weet dat er best veel tijd kruipt in zo'n blog ;) Gelukkig is het fijn om te doen (bij mij werd het meestal na middernacht voordat ik klaar was en dan waren sommige mensen nog ongeduldig als er een dag overgeslagen werd ;) )
    Neem maar een beetje rust nu jullie een paar dagen op 1 plek zijn want het wordt nog druk genoeg, toch?

    Heel veel (positief) jaloerse groeten van ons 3
    XXX

    BeantwoordenVerwijderen