15/09/2011: Jasper - Prince George

Vandaag staat een ‘transitstuk’ op het programma. Tussen Jasper en Prince George (PG) ligt welgeteld één dorp: een gat met de naam Mc Bride en zo’n 600 inwoners.

Maar eerst kunnen we na ca. 90 km een tussenstop maken aan Mount Robson, hoogste berg (3954 m) in de Canadese Rocky Mountains. De top krijgen we niet te zien wegens de bewolking. In het infocentrum verzamelen we nog wat documentatie voor de volgende dagen en drinken we een grote tas koffie om echt wakker te worden. Hier krijgen we ook onze eerste 10 druppels regen van de vakantie. Ondertussen zitten we ook weer in een andere tijdzone (9 uur vroeger dan bij jullie). Vlakbij het infocentrum rijden we nog even door een stuk oud cederwoud en daarna weer richting PG.

Veel zal er op het hele stuk niet te zien zijn, dus stopen we toch maar aan de zoveelste waterval: de Rearguard Falls. Dit is het verste punt in de Fraser River dat de zalmen bereiken (dus blijkbaar komen ze toch over waterval in Hope, waar we vorige week de zalmen zagen springen). De beestjes hebben dan 1288 km tegen de stroming in gezwommen. De boekjes beloofden dat de zalmtrek hier nu op zijn hoogtepunt zou zijn maar we hebben niet één vis gezien.

Dan maar weer verder. Annette heeft ondertussen het stuur overgenomen en het is mijn beurt om naar wild te speuren. Na enkele tientallen kilometers ontwaar ik in een wei achter een bomenrij (mooi gezegd hè ;-) )een drietal reeën. Annette op de rem, terugdraaien en op de toegangsweg van een ranch stoppen. Beestjes – moeder en 2 kids – worden op de gevoelige plaat vastgelegd. Wanneer Annette de deur van de auto dicht smijt gaan ze er als een speer vandoor.

Onderweg ligt om de zoveel kilometer links of rechts een ranch, maar voor de rest zijn er alleen weiden met hooibalen en af en toe een paar koeien te zien.

En dan komt het fameuze Mc Bride! Het regent ondertussen lichtjes en het dorp ligt er godverlaten bij. Het is 12:30 uur (naar ons gevoel dus al half 2) en we besluiten iets te gaan eten in één van de drie restaurants die het gat rijk is: het Sandman Inn Family restaurant. De klanten zijn naar ons gevoel allemaal Canadezen. Het dagmenu bestaat uit meatloaf op sandwich met OF soep, OF frieten OF salade. We bestellen allebei maar met soep.

En nu maakt ik de fout van mijn leven door naar de ‘washroom’ (WC) te gaan. Ik ga jullie de details besparen, maar de kotjes in de bossen onderweg zijn properder dan wat ik hier aantref :-(. Ik ben niet vies aangelegd maar als ik nog niets besteld had was dit het moment om te vertrekken zonder te eten.

Het verstand op nul zetten, mij vooral niet afgevragen wat er zoal in de meatloaf en de ondefinieerbare soep zit en toch alles opeten (en eigenlijk smaakt het al bij al niet slecht). Annette gaat NA het eten haar water lozen en heeft – gelukkig – geen klagen over de hygiëne. Na afgerekend te hebben gaat het weer terug de weg op. Het is intussen weer droog maar wel koud (12°). Net buiten het dorp staat een bord met de mededeling dat de volgende benzinepomp op 200 kilometer ligt, dus 200 kilometer niks anders meer dan bossen, bomen, electriciteitspalen en nog eens bossen.

Op 120 km voor PG begint het dan menens te regenen. Aanvankelijk willen we nog stoppen om een Ancient Forrest te bekijken maar het regent zo charmant dat we er helemaal geen zin meer in hebben. Je ziet onderweg dus werkelijk niks anders dan woud, weliswaar mooi en toch afwisselend – zelfs bij regenweer en heel laaghangende wolken. Af en toe kom je een vrachtwagen of auto tegen of wordt je ingehaald, maar je rijdt soms meer dan een kwartier zonder iemand te zien. Hier wil je echt niks aan de hand krijgen.

Op 60 km voor PG opeens een verrassing: een wegwijzer naar Purder Mountain Ski Area. Omdat we nog totaal niks van wild hebben gezien – volgens de boekskes stikt het hier van de wilde beesten, maar blijkbaar zijn ze allemaal thuis gebleven wegens het slechte weer ;-) - en de weg een kiezelweg zonder verkeer is, besluiten we de weg naar boven te nemen. Verbazing alom als we boven komen. Het blijkt hier allemaal oud en onderkomen te zijn. Tegen de berg liggen tientallen huisjes/chalets verscholen tussen de bomen. Sommigen ervan zijn zo mogelijk nog meer onderkomen dan het skistation en de liften. Toch moet het nog in bedrijf zijn want er staat een helicopter en ze zijn diesel aan het leveren. Voor de rest zien we hier geen levende ziel, dus ook geen wild :-(.

Je vraagt je af wie het in zijn hoofd haalt een skistation te bouwen op 60 kilometer naar de ene kant en 140 naar de andere kant vooraleer je in de bewoonde wereld komt.

Dus maar weer terug naar beneden waar we naar het Purden Lake kunnen. Ook hier natuurlijk geen levende ziel, alhoewel het hier bij mooi weer fantastisch moet zijn. Er is een ‘Campground’ maar deze is al gesloten (zoals op veel plaatsen). Net voorbij een bocht slaakt Annette een kreet: wild! Blijken het 2 loslopende honden te zijn.

We grijpen nog een laatste kans om wild te zien door te stoppen aan een observatiepunt. Het motregent ondertussen dus we gaan een stuk door het kletsnatte bos lopen om dan op een verhoog over de vallei uit te kijken. Maar zoals gezegd: het wild is vandaag thuis gebleven.

Vanaf hier geven we gas tot in PG. Zo’n 15 kilometer voor de stad zien we weer hier en daar een huis staan.

De stad zelf is redelijk groot maar triestig met aan de rand een industriezone.

Van romantiek zal niet veel in huis komen want we hebben een bed waar we met een ganse familie in kunnen, dus tegen dat we elkaar gevonden hebben moeten we weer opstaan :-)

Vanavond eten we in het eetcafé dat bij het hotel hoort. We zijn weer zowat de enige toeristen tussen de Canadezen. Toch een raar volkje; een gokverslaafde die zelfs tijdens het eten steeds weer naar de gokautomaat loopt, een zwerver die in en uit loopt, een would-be zanger met hulpje dat met zijn oor tegen de geluidsboxen hangt om te horen of er iets uit komt, een dienster die tig keer 'hi guys, and how are you doing?' komt vragen. Tel daar 13 TV's bij die verspreid door de zaak ophangen en allemaal american football, hockey en rugby uitzenden. We amuseren ons goed en dat was hier nog iets voor Michelle geweest ;-). Het eten is trouwens goed te pruimen.

Hoe het weer was hebben jullie al kunnen lezen (Om 18:00 uur was het een graad of 9). In totaal hebben we vandaag 400 kilometer gereden. Morgen meer van dat.

Op foto klikken voor groot formaat: